Πως περναει ο καιρος?...σαν νερο..και παιρνει μαζι του λογια, αγκαλιες, φιλια, ερωτες, συνηθειες..και μενουμε με τις αναμνησεις,με τις εμπειριες...αδεια ομως τα χερια..μονο στο μυαλο εικονες που οσο περναει ο καιρος θολωνουν σαν παλια ασπρομαυρη ταινια, σαν να τις εζησε καποιος αλλος..σαν παραμυθι, σαν τραγωδια, σαν γλυκο που το ετρωγες με λαχταρα αλλα δεν ηθελες να τελειωσει..και αφησε πικρα,αφησε γλυκα,αλμυρα απο τα φιλια που διναμε στην θαλασσα..ολα τοσο μακρυνα..αλλα τοσο ζωντανα μεσα μας, υπαρχουν για να μας θυμιζουν οτι ειμαστε ανθρωποι.

ψυχες μισες που ψαχνουν την ολοκληρωση,κορμια γυμνα που ζητουν το αγγιγμα, καρδιες ραγισμενες που θελουν να αγαπησουν...νοτες που παιζουν στους ρυθμους της εγκαταλειψης, του πονου, του ερωτα, της απουσιας..

τα θελω ολα πισω...ζωντανα ξανα..ειναι ολα κομματι απο μενα, απο το ειναι μου, απο την μνημη μου, απο την καρδια μου...ελατε πισω...μην φοβαστε...δεν αλλαξε η μελωδια...απλως εγω ξαναγεννηθηκα..